خواستم بنویسمت
خواستم بخوانمت
خواستم چون نقاش دیوارهای گلی تو را طرح بزنم
نشد
چه سخت بودی
طرحت
نگاهت
آری
سنگینی نگاهت را هیچ بومی تحمل نکرد
و طرح نا دیده ی صورتت را هیچ پیکر تراشی تاب نیاورد
انتظارت از من و دفتر کوچکم چه بود؟!
طاقت این کاغذهای خام
با شعرهایت ذغال می شد!
و نای این صدای خسته تا بلندای وجودت نبود...
|
یک احساس بارانی...! آن زمان که بارش بی وقفه درد سقف کوتاه دلت را خم کرد بی گمان خواهی گفت به کدامین گناه چشمانت بارانیست... |
