دنیای بی چشمی عجب زیباست,

 از آن پس بود که توانستم روی پشت بام کاه گلی خانه پشت خندق بنشینم,

  چشمانم را ببندم و ستاره ها را ببینم,

                                          و فقط صدای مضراب خودم را بشنوم,

           بزنم برای ستاره ها و بخوانم برای ماه آسمان و با چشم بسته ببینم

 که فانوسهای بچگی به هم کله می زنند و از دست ستاره ها فرار می کنند , لای ابرها.

    و ببینم که کاسه تار در بغل نشسته ام توی یکی از فانوس ها,

                                                         آن فانوس قرمز,

                          نشسته ام جای شمعی که در آن می سوخت و دارم ساز می زنم,

                                                                                                       برای کی.

                                                                                                            یادم نیست.